Gap-shooting

Gap-shooting

Bij gap-shooting wordt er eigenlijk op 2 punten gemikt met de pijl. Eerst wordt de pijl in de richting van het doel gezet, vervolgens wordt de punt van de pijl op een referentiepunt in de buurt van het doel gezet. De afstand tussen het doel en het referentiepunt is de "gap". Door de grootte van dit gap te varieren wordt de plaats waar de pijl raakt aangepast. Verschillende afstanden vragen een verschillende grootte van zo'n gap. Deze methode is eigenlijk gelijk aan de "split-vision" methode van Howard Hill.

Typische gap-shooters zullen bv goede prestaties hebben wanneer ze op doelen van een gekende afstand schieten, maar falen smadelijk wanneer ze op onbekende afstanden moeten schieten en de afstand niet juist kunnen inschatten. Hiervoor is het instinctief schieten beter omdat je daar de afstand niet moet uitmeten, je lichaam weet dat voor jou.

Het is niet fout om aan beginnende schutters het Gap-schieten aan te leren op voorwaarde dat de schutters focussen en hun ogen scherpstellen op het doel, en niet op de pijl. Roger Asham beschreef dit reeds in zijn werk "Toxophylus" waar hij aangaf dat onder die schutters die de punt van de pijl gebruikten om te mikken, dat diegenen die hun doel scherp in het oog hadden overduidelijk de beste schutters waren.

Na verloop van tijd zullen de hersenen dit ruimtelijk beeld automatisch leren interpreteren... i.e. waar de schutter in het begin aandacht zal hebben over de grootte van het "Gap" (ruimte tussen punt van de pijl en plaats van het doel) zal dit meer en meer in de achtergrond gaan en zal de schutter automatisch overgaan op een automatische piloot zodat dit Gap onbewust geplaatst wordt. Dit wordt bekomen door 1) veel te schieten en 2) de focus op het doel te houden en dus daar met je ogen scherp te stellen.